Pagina's
is deze blog leuk
donderdag 18 augustus 2016
zaterdag 13 augustus 2016
zo ontroerend
Als mensen overwegen om een huisdier te nemen, is niets mooier dan een hond of kat uit het asiel te adopteren. Deze dieren zijn zo dankbaar als ze een nieuw, liefdevol thuis hebben gevonden. Maar soms is het even wennen aan het nieuwe huis. Dit verhaal gaat over een labrador die maar niet kon wennen aan zijn nieuwe baasje. Tot het moment dat een brief van de vorige eigenaar werd gevonden.
Dit is het verhaal van de nieuwe eigenaar.
Ik wilde graag een hond, dus bracht ik een bezoekje aan het asiel. En daar zag ik Reggie, een prachtige labrador en ik wist meteen dat dit de hond was die ik wilde adopteren.
Maar na de eerste twee weken met Reggie in huis, zei ik tegen mezelf dat het asiel me de verkeerde hond had meegegeven want Reggie en ik hadden een moeilijke start. We konden niet goed met elkaar overweg.
Op een dag zag ik een verzegelde enveloppe tussen de adoptiepapieren van Reggie. Ik was hem helemaal vergeten. Ik pakte de brief en ik zei tegen Reggie: “Nou, ik hoop dat je vorige baasje me advies kan geven

Aan de nieuwe eigenaar van mijn hond:
Nou, ik kan niet zeggen dat ik erg blij bent dat je deze brief leest. Hij kan alleen worden geopend door de nieuwe eigenaar van Reggie. Ik ben niet eens blij om de brief te schrijven. Als je deze brief leest, betekent dit dat ik mijn labrador heb moeten afstaan. Hij wist dat er iets mis was.
Dus laat me je vertellen over mijn labrador, in de hoop dat het jullie helpt een band te krijgen met elkaar.
Allereerst houdt hij van tennisballen. Hoe meer, hoe beter. Soms vraag ik me af of hij misschien voor een deel eekhoorn is, gezien de manier waarop hij aan die tennisballen knaagt. Hij heeft er meestal twee in zijn mond, en hij probeert dan om er een derde bij te stoppen. Maar hij is daar nooit in geslaagd. Maakt niet uit waar je de tennisbal naar toe gooit, hij vindt hem altijd, dus wees voorzichtig – doe het niet in de buurt van een weg.
Dan de orders. Reggie kent de meest elementaire – « zit », « rust », « kom ». Hij kent ook de gebaren. Hij reageert goed op « bal », « eten », « bot », en « rustig ».
Het moet tweemaal daags worden gevoerd, om zeven uur in de ochtend en om zes uur ‘s avonds.
Hij is gevaccineerd. Maar Reggie heeft een hekel aan de dierenarts. Sterkte om hem hiernaar toe te brengen – ik begrijp niet hoe hij weet als het tijd is om naar de dierenarts te gaan, maar hij voelt dat altijd aan.Tot slot, geef hem een beetje de tijd om zich aan te passen. Tijdens zijn leven, waren we altijd samen. Hij was altijd bij me, en volgde me overal. Hij houdt ervan om op de achterbank van de auto te zitten, en hij blaft dan niet. Hij houdt van het gezelschap van mensen.
Ik moet een klein geheim met je delen … zijn naam is niet Reggie. Hij is erg slim, maar hij zal moeten wennen aan die naam. Maar ik weet niet waarom ik zijn echte naam niet kon aan het asiel kon geven. Maar als iemand deze brief leest, betekent dit dat u de nieuwe eigenaar van mijn hond bent, en u moet zijn echte naam kennen. Zijn echte naam is “Tank”, want ik bestuur een tank.
Ik moest mijn hond bij het asiel achterlaten omdat ik geen familie meer heb. Mijn ouders zijn gestorven, ik heb geen broers en zussen, en ik heb alleen Tank … het enige wat ik heb het leger heb gevraagd voor mijn uitzending naar Irak, is dat ze ervoor moeten zorgen dat Tank voor adoptie in aanmerking komt. En als je deze woorden leest, heeft mijn superieur dit geregeld.
Tank is 6 jaar lang mijn familie geweest, bijna net zo lang als mijn tijd in het leger. En nu hoop ik dat u hem behandelt als een lid van uw gezin en dat u van hem zult houden zoals ik van hem hield.
Als ik Tank moet opgeven om te voorkomen dat terroristen naar de Verenigde Staten komen, ben ik blij om dat te doen. Dit is het bewijs van mijn toewijding en mijn liefde. Ik hoop dat ik Tank eer door mijn land te dienen.
Ik vertrek naar het front vanavond en laat deze brief achter bij het asiel. Ik denk niet dat ik nog een keer afscheid kan nemen van Tank. Ik huilde de eerste keer. Maar misschien zal ik nog een kijkje nemen om te kijken of hij eindelijk erin geslaagd is om de derde tennis bal in zijn mond te doen.
Veel succes met Tank. Geef hem iedere dag een knuffel van mij.
met hartelijke dank,
Paul Mallory
Ik stopte de brief terug in de envelop. Natuurlijk had ik gehoord van Paul Mallory. Iedereen kende hem. Een jonge man die in Irak een paar maanden eerder was omgekomen. Hij heeft postuum de Silver Star onderscheiding gekregen omdat hij zijn leven heeft opgeofferd door drie van zijn medesoldaten te redden.
Ik leunde achterover in mijn stoel, en ik keek naar de hond.
« Dag, Tank, » zei ik zachtjes. Hij hief zijn hoofd omhoog, de oren gespitst en zijn ogen werden helder.
« Kijk nu, » Hij sprong meteen overeind. Hij zat voor me, met zijn hoofd gebogen, luisterend naar een naam die hij in maanden niet had gehoord.
« Tank, » fluisterde ik. Hij kwispelde met zijn staart.
« We zijn nu samen Tank. Je oude baasje heeft toevertrouwd aan mij. » Tank likte mijn wang.
« Wil je met de bal spelen » Zijn oren spitsten zich. Tank liep de kamer uit. En toen hij terugkwam, had hij drie tennisballen in zijn bek.
Deel dit ontroerende verhaal met je vrienden als je er ook zo van onder de indruk bent.
vrijdag 12 augustus 2016
jill: week -vier maanden
ik kan niet wachten tot mijn eigen puppy er is!!!!!!
nog vier maanden wachten.
ik zal vanaf het moment dat ze er is bijna elke week een paar foto,s online zetten.
Abonneren op:
Posts (Atom)